Zie verslag 27-8

Hoi hoi

The End....

Hoi allemaal,

Ik wil zo graag weten hoe het met jullie gaat..... Rini, nog gefeliciteerd met je verjaardag. En oma, alvast gefeliciteerd met uw verjaardag, maak er een feestelijke dag van!

Afgelopen 2 weken is er weer veel gebeurt hier. Na mijn megadip is het wel veel beter gegaan. we hadden veel gepland staan en ik begon meer te genieten van alles wat er hier gebeurt..

Zo hebben we 1 van de vrijwilligershuisjes geschilderd. Toen we daar aankwamen waren er al een aantal bouwvakkers aan het werk. We werden meteen geholpen met het dragen van de verf. Tijdens het verven kwamen ze steeds even kijken of alles wel goed ging. Er werd ook steeds gelachen. Vrij irritant..... Toen de eerste laag helemaal klaar was kregen we een compliment voor het goede schilderwerk. Wij waren daar best verbaasd over want het is nogal simpel werk. Nou blijkt dat ze er eigenlijk geen vertrouwen in hadden dat wij, 2 vrouwen, dit schilderklusje voor elkaar zouden krijgen....

In de middag zijn we met de kinderen naar het strand gegaan. We hadden een busje geregeld van ongeveer 3 1/2 bij 2 1/2 meter, waar 31 kinderen, 1 ' moeder', 5 begeleiders en een extra chauffeur in moesten.....

De kinderen waren erg opgetogen en hebben de gehele heenreis liedjes gezongen. Het was heerlijk op het strand, de kinderen hebben een groot verantwoordelijkheid gevoel naar elkaar toe. Ze letten erg goed op elkaar. De begeleiders hadden hierdoor ook een relaxmiddagje.... :)

We zijn bij een ander weeshuis geweest omdat er een voetbal wedstrijd tussen 2 weeshuizen georganiseerd was. Er zijn grote verschillen op te merken tussen verschillende weeshuizen. Daar liepen de kinderen allemaal schoon rond, geen gaten in hun kleding en ze droegen allemaal schoenen. Helaas is het gelijkspel geworden......

We lijken verslaafd te worden aan de softijsjes die je hier uit zakjes eet/drinkt..... Erg raar om een ijsje uit een zakje te drinken maar zo lekker.....

Helaas heb ik afgelopen week gezien, dat er een kindje van ons weeshuis gestraft werd op een hardhandige manier. Hij kreeg drie flinke tikken op zijn handje, met een stok. Zijn handje werd meteen dik. Ik weet dat dit de manier is om te straffen in Ghana, maar ik vond het afschuwelijk om te zien. Het gaf mij een heel akelig gevoel.

Afgelopen vrijdagochtend was de laatste drum en dansles voor de kinderen. De kinderen werden heel traditioneel aangekleed met behulp van heel kleurrijke doeken en ze kregen ook sieraden om. Speciaal voor ons hebben ze een voorstelling gegeven om te laten zien wat ze geleerd hadden.... Ze kunnen het erg goed en ze genoten volop.

Afgelopen weekend was ons laatste weekend dat we zelf wat konden reizen. Vrijdagmiddag zijn we vertrokken naar Accra. Via een andere vrijwilliger wisten we een goede slaapplaats en we kregen een tip voor een goed westers restaurant. Toen we aankwamen bij dat hostel bleek er geen plaats te zijn. Ok daar hadden we niet op gerekend en nu...... We werden doorverwezen naar de buren, dat leek een autobedrijf te zijn?????

Een vrouw die ons vragend rond zag kijken, wees ons waar we moesten zijn. Het leek een voordeur van een woonhuis. We zagen een vrouw zitten op een bank, kijkend naar de tv.

Euh klop klop, heeft u slaapplaatsen? Tot onze verbazing bleek ze de gehele bovenverdieping omgetoverd te hebben tot een slaapzaal. Ze vroeg 12 cedi per nacht, dat is omgerekend ongeveer 3 euro... Vervolgens zijn we gaan eten bij La Piazzo, wat een genot!! Alleen maar rijkere Ghanezen te zien en heerlijk Westers eten!!

Zaterdagochtend zijn we vroeg opgestaan. We wilde een ' oud' dorpje gaan bezoeken waarover we gelezen hadden in ons handboek over Ghana. Het zou ongeveer anderhalf uur rijden zijn en met een kanotaxi zouden we aankomen bij dat dorpje. Goed te doen, leek ons....

Uiteindelijk na veel vragen, uren later, verschillende taxi's en trotros verder, nooit onze bestemming gevonden. Wij weer terug naar Accra, om 15.30 uur waren we weer terug. Wat een domper! Als troost maar weer naar La Piazzo om daar heerlijk te eten..

Ik heb al veel plezier gehad van mijn ' trouwring'. Als ik had gewild was ik al getrouwd geweest. Iedereen hier houdt van me en wilt met me trouwen ;)

Als het in NL niet wil lukken weet ik waar ik heen kan gaan.....

Wanneer je denkt dat 5 uur in de morgen vroeg is om wakker te worden......Het kan nog erger. Zondag op maandagnacht waren er al diverse kinderen om 3.00 uur in de nacht aan het spelen wat hier samen gaat met een hoop herrie. Zelf ik, de ' dove' werd hier wakker van.... Wat bleek, ze waren voor onze deur een vuurtje aan het maken om rijst te kunnen koken... Doen we dan binnen?? En om 3.00 uur in de nacht??

De bellenblaas potjes hebben we nog aan de kinderen gegeven, dat was een succes. Helaas gaat hier niets zonder ruzie en gehuil maar ze genoten ervan en hebben er plezier mee gehad. Zelfs 1 van de oudere meisjes bedankte ons! Hebben we dat goed gehoord... Herhaal dat nog eens....

Gisteren hebben we in de namiddag pannenkoeken gebakken voor de kinderen. 2 uur later hadden we eindelijk alle pannenkoeken gebakken. Glaasje melk erbij en een appeltje. Wat een feest. Er was ook gewoon wat meer orde, ik wist niet wat er gebeurde....... ;) De kinderen kwamen 1 voor 1 in de keuken hun bordje en glaasje melk halen..... Smullen!

Morgen gaan we naar de timmerman, de bedden zijn klaar. Erg spannend!

Dit is mijn laatste reisverslag alweer. We gaan morgenavond een afscheidfeestje geven in het weeshuis en vrijdag gaag we terug naar het vrijwilligershuis in Accra.

Wat een avontuur is het geweest. Heftig en zoals jullie niet ontgaan zal zijn, een rollercoaster van emoties!!

Vooral de harde werkelijkheid in dit land, zien en voelen, heeft meer bij mij losgemaakt dat ik ooit had kunnen denken. Heimwee heb ik ervaren als iets positiefs. Het is fijn om je familie en vrienden te missen. Om die te kunnen missen.....

Het is een zeer bijzondere ervaring geweest die ik niet had willen missen! Graag wilde ik meemaken hoe er in een land zoals Ghana geleeft word. Daarnaast had ik gehoopt iets duurzaams te kunnen realiseren. Ik wilde niet alleen fungeren als levende klimattractie ;).

Zonder jullie hulp was dit mij niet gelukt!! Nogmaals iedereen ontzettend bedankt voor alles!! De donaties, gifts voor de kinderen, het lezen van mijn blog en het achterlaten van reacties!!!!

Het uploaden van foto's gaat hier zeer moeizaam, daar heb ik geen geduld voor gehad ;)

Zodra ik thuis ben zal ik mijn foto's uploaden!

Liefs en tot heel snel!!!! XX

Week 2

Afgelopen weekend zijn we naar cape coast geweest. Ons eerste weekendje weg. Even geen jengelende kinderen die vaak om 5 uur al wakker zijn of een kraaiende haan.

De heenreis was al een heel avontuur. Eerst met de trotro naar Swedru, vervolgens met een busje naar het centrum van Cape Coast en als laatst met de taxi naar Hans Cottage waar we verbleven. En Zodra je denkt dat het busje nu wel vol zal zitten moeten er toch nog extra mensen bij. We zaten met 7 personen op 4 stoeltjes. Na 2 uur rijden voelde ik nog vrij weinig in mijn rechter arm en been...... ;)

We begonnen in het busje eerst met een godsdienst. Er was geen stoel meer vrij, die goede man bleef staan en heeft ons een half uur lang vergezeld en geschreewd over het geloof. AMEN.

Het is voor de Ghanezen moeilijk te begrijpen dat iemand nergens in gelooft. Het is niet te missen dat het een religieus land is. Bussen, auto's en winkels staan vol opschriften die refereren aan God of de Bijbel. ' In God we trust', Halleluja, praise the lord'.

Homoseksualiteit is hier niet toegestaan en leidt tot gevangenisstraf.

Een busritje is hier zowiezo erg vermoeiend. Ze proberen namelijk elke kuil te vermijden, het busje gaat van de rechterhelft naar de linkerhelft en weer terug en ga zo maar door. Tijdens het wachten voor bv. een stoplicht word er nog even van alles gekocht door het raampje. Zeep, water of kauwgom.

Een APK keuring kennen ze hier niet. Auto's en busjes lijken een stuk ouder dan bij ons en het is bijzonder dat ze nog rijden en niet uit elkaar vallen. Je ziet regelmatig dat er tape gebruikt is om iets bij elkaar te houden.... Tevens zie je dat de meeste auto's en busjes niet meer ' compleet' zijn.

Het is jammer dat ik mijn oude gehoorapparaten niet meegenomen heb, volgens mij kunnen ze die hier prima gebruiken ;) Er word flink aan de volumeknop gedraaid in de taxi's en de trotros...

We beginnen steeds meer naar ' hier' te ruiken. Zou dat aan het water of het eten liggen......... Er hangt hier altijd een bepaalde vreemde geur.. Moeilijk te omschrijven.

De electriciteit valt hier regelmatig uit. Daar zit je dan met 31 kinderen in het donker ;) Douchen met een zaklampje gaat al bijna routinematig....

Ik blijf de steden hier zeer bijzonder vinden. Wat een drukte en het is 1 en al bedrijvigheid. Smalle steegjes met golfplaat overdekte loodsen van hooguit 3 bij 3 meter. Het krioelt er van de mensen die de meest bijzondere dingen op hun hoofd dragen. Je kunt er echt van alles kopen; kleding, toiletartikelen, slippers, waterkokers etc.

Je kunt hier erg veel stof kopen waar je ter plekke een rok, shirt of tas van laat maken bij 1 van de vakkundige kleermakers ( althans dat hoop ik, komende donderdag ga ik mijn tas ophalen..) Er zijn veel diverse stoffen te koop met diverse dessins en in vele kleuren.

We hebben vorige week voor de kinderen een voetbal gekocht omdat ze daar al vaak om gevraagd hebben. Eigenlijk gaat dat tegen mijn principes in maar toch maar een voetbal meegenomen voor ze. Ze hadden toch liever een lederen bal en deze was van plastic.......

Ik kan hier niet aan wennen en vind het erg moeilijk dat de kinderen zo ' verwend' reageren. Ze kunnen de cadeautjes duidelijk niet op waarde schattten.

Mede hierdoor sta ik niet geheel meer achter dit project. Ik begin te twijfelen wat de meerwaarde van onze aanwezigheid is. Dit vanwege het opvoedkundig aspect. De kinderen moeten steeds wennen aan andere vrijwilligers. Een stabiele factor in opvoeding is er niet. Ze kennen hierdoor geen discipline en respect voor spullen zoals speelgoed.

Het steeds opnieuw inzetten van vrijwilligers houdt dit alleen maar in stand en ik merk dat het juist een negatieve invloed heeft op de kinderen en hun opvoeding.

Onze grootste meerwaarde is in mijn ogen het financiele aspect; de wekelijkse bijdrage aan het weeshuis en gedoneerd geld.

Vorige week waren er drie meisjes ziek en zijn we naar het ziekenhuis geweest. Twee meisjes zouden cholera hebben en 1 meisje een oorontsteking. Er werden alleen maar vragen gesteld. Geen lichamelijk onderzoek of andere onderzoek. Ik ben geen arts maar een snel gestelde diagnose???

Voordat we naar het ziekenhuis konden gaan, moesten de meisjes eerst volledig opnieuw gewassen worden en ze kregen hele mooie en schone kleren aan. De meisjes hebben er nog nooit zo mooi en verzorgt uit gezien.

Drie uur later konden we het ziekenhuis weer verlaten om medicijnen bij de apotheek op te halen. De ' moeder' liet ons de medicijnen betalen....... Pardon? Zijn we nu echt een lopende portomonnee??

We hebben ondertussen ook nog gesproken met de timmerman en we kunnen 33 bedden laten maken van het gedoneerde bedrag. Dat zijn 11 hoogslapers ( triple)

Gelukkig zijn er in het nieuwe weeshuis slaapkamers en aparte douche ruimtes zodat er meer privacy is. ( Momenteel douchen de ouderen kinderen met hun ondergoed aan)

Ik voel me veilig hier, iedereen is erg behulpzaam. Er word wel regelmatig hard gelachen nadat je iets gevraagd hebt. Ze brabbelen vervolgens wat in eigen taal....

Betekent Obibini eigenlijk wel ' zwarte'....... ;)

Ondertussen hebben we kunnen regelen dat de kinderen 4 x 2 uur drum en danslessen krijgen. Ze vinden dit fantastisch. Dit is echt de eerste keer dat we zien dat ze 2 uur geconcentreerd kunnen zijn. Win-Win situatie ;)

Met de grotere kinderen het spel Twister gespeeld. Fantastisch vonden ze dat! Laure, Charlotte en ik hebben ook nog een potje gedaan. De kinderen hebben er hartelijk om gelachen.....

Onze eerste avond in Cape Coast was erg geslaagd. Een heerlijk pizza op, aan de rand van het strand. Met mijn eerste alcoholische drankje. genieten ;)

We waren met drie andere vrijwilligers. Nog even een poging gedaan om net zo flexibel te dansen als de Ghanezen. Tevergeefs! Het effect: ' gesandwiched' worden door mannen. Niet het bedoelde resultaat ;)

Het niveau van de kinderen in dezelfde leeftijd categorie is heel verschillend. De ouderen kinderen gaan momenteel naar summerschool. Ondanks dat is het niveau ook bij de ouderen kinderen erg verschillend.

Ik hoop zo ontzettend dat al deze kinderen een mogelijkheid krijgen om naar school te gaan en een opleiding te kunnen volgen.

Ik ben bang dat deze kinderen al een bepaalde stempel krijgen/met zich meedragen doordat ze weeskinderen zijn en door het gebrek aan opvoeding.

Het is zeer moeilijk om de kinderen bezig te houden. Ze zijn gewend om de hele dag maar hun gang te gaan en ' niets' te doen. Zeer vermoeiend en frustrerend. Er zijn niet veel activiteiten die wij in het weeshuis kunnen doen. Het is voornamelijk helpen met de kinderen wassen, afwassen en kleding wassen. En daarnaast dus de kinderen vermaken ( wat dus een onmogelijke opdracht is)

Ondanks alles wat ik geschreven heb zie ik deze reis als een leer en een positieve ervaring! Ik zie op deze manier wel heel goed hoe het leven hier is. En ik weet meteen wat heimwee betekent! ;)

Alweer 1 week in Afrika.

Hoi Allemaal,

Ten eerste wil ik jullie bedanken voor jullie berichtjes. Dat vind ik erg fijn en daar kijk ik, stiekem, elke keer weer naar uit. Ik mis het om met jullie te praten en live mijn ervaringen te delen.

Inmiddels alweer 1 week in Afrika. Gaat dit ooit wennen....... Het is hier zo ontzettend anders, alles is anders. Koud douchen gaat ook nooit wennen, geloof ik ; Nu klink ik echt verwend maar helaas zijn dit wel mijn gedachtens. Je kunt wel spreken van een cultuurshock. Overal ligt vuil, weinig gebouwen zijn af, er zijn weinig straten aangelegd en iedereen plast op straat. Alles is voller dan vol gebouwd.

Het is een grote uitdaging hier maar deze ga ik zeker aan. Helaas gaan er wel twee andere vrijwilligers, eerder naar huis.

In het begin zochten de ' moeders' weinig contact met ons. Het initiatief lag duidelijk bij ons. We hebben ze veel vragen gesteld over de dagindeling (die ze hier dus niet kennen....), afkomst van de kinderen en wie de ' moeders' zijn. Het is niet bekend waar of wi de ouders van de weeskinderen zijn. Het zijn hoogstwaarschijnlijk kinderen van ouders die verslaafd zijn of een psychische aandoening hebben, er zijn ook kinderen die gevonden zijn op straat.

We blijken 31 kinderen te hebben ipv 29. Kleinigheidje ;)

De ' moeders' zijn Faustina van 28 jaar en Charlotte van 21 jaar. Faustina is een alleenstaande moeder met drie kinderen. Haar zus zorgt voor haar kinderen. Ze stuurt de ene maand geld naar haar zus en de andere maand naar haar vader. Ongeveer 1 x per 3 wkn gaat ze naar huis. De moeders zijn hier bijna 24/7. Charlotte is een single vrouw zonder kinderen. Wanneer ze haar familie mist, gaat ze hen bezoeken.

De eerste avond heb ik aan deze twee moeders de brillen gegeven die ik meegekregen heb van een collega Marja. Ze waren ontzettend blij, ze hadden beide een bril nodig.

De kinderen zijn zeer verbaasd over mijn gehoorapparaten en mijn ' tache de boute'. Iedereen zit eraan en wil voelen en kijken. Ik moet opletten dat ze mijn gehoorapparaten niet uit mijn oren trekken.

Wanneer de kinderen gaan eten, krijgen wij ook te eten. Wij moeten dan in de ' huiskamer' aan een tafel eten. Dit terwijl de meeste kinderen buiten zittend op de grond eten. De kinderen wachten bij de huiskamer deur om te zien wanneer wij klaar zijn met eten en of wij eten over hebben.Zodra ze zien dat wij klaar zijn komen ze naar binnen gestormd om de restantjes te halen. Dit gaat er niet rustig aan toe. 31 kinderen die op de restantjes duiken.

We proberen ze wat opvoeding mee te geven. Maar iedereen netjes in 1 rij zetten is al bijna niet te doen, om vervolgens iedereen 1 voor 1 een stukje fruit of eten te geven. Maar elke keer is er ruzie en ze pakken alles van elkaar af.

Helaas kennen deze kinderen niet de liefde, warmte en onvoorwaardelijke liefde, zoals wij die kunnen kennen. Kinderen huilen omdat ze aandacht willen en opeisen. Ze klimmen gewoon in je, als ze maar een knuffel krijgen. Iets lekkers te eten krijgen zijn ook uitzonderingen. Dit moeten ze ook echt van de vrijwilligers hebben. Tina komt 1 x per week langs en neemt dan wel iets lekkers mee voor de kinderen.

De dag begint meestal met het wassen van de kinderen, buiten onder een boom met emmers water. De ' washandjes' die dan gebruikt worden worden vervolgens gebruikt om de afwas mee te doen.......... Vervolgens start de zoektocht naar de kleertjes, ze dragen meerdere dagen hetzelfde, ook het ondergoed ( als ze al ondergoed dragen) ook al is het vies. Ze slapen ook in dezelfde kleren.

Vervolgens ontbijten en de ouderen kinderen naar school brengen. We brengen de kinderen graag naar school zodat we ook contact houden met de andere vrijwilligers.

Bij terugkomst doen we de afwas en proberen we een spelletje te doen met de kleintjes, wat bijna onmogelijk is. Die zijn erg snel afgeleid en niet gewend om langere tijd te luisteren. Ze doen de hele dag maar wat, namelijk. Het niveau is ook erg verschillend onder leeftijdgenootjes.

Tijdens het afwassen ben ik tot de conclusie gekomen dat ze hier plassen in het wild en poepen in het gat. Letterlijk een gat in de grond met vier houten muren erom heen. Daar wil je dus niet naar binnen, wat een loeft..

In het weekend zijn we een dagje in Wineba gaan kijken. Ook hier is het centrum een chaos, echt weer iets voor mij. Voordat we het wisten zaten we bij een begrafenis, naast de priester. Een begrafenis is hier 1 groot ' feest'. Veel dans en zang. Alles gebeurt buiten. Een mooie beleving.

Er was een mooie vissershaven. Ze kennen hier geen terrasjes maar alleen cafe's. Dat is dan een houten huisje met meerdere tuintafels binnen gezet. Iedereen leek al dronken, het was 12.00 uur.

Hier heb ik gelukkig wel kunnen zien dat er zeker wel een gezinsleven bestaat hier. door het weeshuis dacht ik even dat, dat hier niet zou bestaan. Het is hier erg arm maar de mensen weten niet anders. er word wel degelijk aandacht gegeven aan de kinderen en zien er verzorgt uit.

Verder leek er niet veel te beleven dus nog een heerlijke middag op het strand doorgebracht. Dit wilde we eigenlijk ook zondagmiddag gaan doen. Voordat we wilden gaan bleek Tina langs te komen. We hebben met haar diverse dingen besproken. Zo willen graag de kinderen een dagje meenemen naar het strand en een middagje drumlessen organiseren. Daarnaast willen we graag het nieuwe weeshuis zien en de bedden bespreken. Morgenmiddag gaan we naar een timmerman om te praten over de bedden. Het is erg leuk om concreter bezig te zijn met die plannen.

We zijn ook al bij het nieuwe weeshuis gaan kijken. Het weeshuis zelf moet nog gebouwd worden, het enige wat gebouwd is zijn de twee kamers voor vrijwilligers. Het is wel een mooie plek en een flink oppervlakte.

Wij lijken hier wel een bezienswaardigheid. Iedereen zwaait naar ons, roept obruni en wil ons overal mee helpen.

Tina vertelde ons dat het een manier is om aandacht te krijgen wanneer de kinderen ons om spullen vragen en ons vertellen dat ze honger hebben.

Ik ga nu proberen foto's te uploaden..... Tot snel weer.

Dikke kus!!!

P.S Mieke, zou jij mijn verhalen die ik hier post, ergens anders willen opslaan..... Dank je!!

Zie verhaal 7-8

Zie verhaal 7-8

Ontmoeting met het weeshuis en de kinderen

Daar ben ik weer!!!

Woensdagmorgen zijn we vanuit Accra vertokken naar het weeshuis. Daar aangekomen, ongeveer een uurtje later, middlle of nowhere, stonden de kindjes ons al op te wachten. Ze zongen een welkomstlied. Zo lief. Vervolgens kwamen alle kinderen naar ons toe om ons een knuffel te geven.

Vooraf had ik best moeite om een goede voorstelling te maken van het weeshuis of over hoe bepaalde dingen hier gaan. Maar het eerste wat ik dacht toen we het weeshuis beter bekeken was: OMG. Anderzijds was het zo anders dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Het is een klein huisje waar 29 kinderen en 2 ' moeders' verblijven. Rondom het huis is zo goed als niets. Ik schrok hiervan. Er zijn 2 ruimtes in het weeshuis en 1 keuken.

Na onze komst gingen de moeders vrijwel meteen door met hun bezigheden. Daar stonden we dan........ We zijn de moeders maar gaan zoeken en eens rond gaan kijken. Het was Lunchtijd, de meeste kinderen waren al aan het eten. Ze eten hier niet met zn allen aan 1 tafel maar ze krijgen een bord eten en ze kunnen gaan zitten waar ze willen, de meeste gaan op de trap zitten, die grenst aan de keuken. De kinderen zijn erg vies en de meeste kleren zijn versleten.

Op dat moment kreeg een heel verdrietig gevoel, ik vond dit zeer zwaar om te zien.

Na de lunch hebben we vooral aandacht besteedt aan de kinderen. Veel jonge kinderen vragen veel aandacht en beginnen te huilen wanneer ze deze niet krijgen. Zo ontzettend moeilijk om te zien. Ik vind het mede zwaar omdat de kinderen alleen bepaalde aandacht van de vrijwilligers krijgen en niet van de ' moeders' . Er is dus geen stabiele factor . Steeds zullen er andere vrijwilligers zijn.

Na het avondeten werden de kinderen geholpen met wassen en vervolgens gingen ze slapen. Er word geen middagdutje gedaan. Wanneer kinderen moe zijn vallen ze gewoon op de grond in slaap. In de avond werden de, wat ze hier matrassen noemen, op de grond in de ' huiskamer' gelegd om te kunnen slapen. De ' matrassen' zijn een soort van schuimrubbere matjes. Bij sommige zitten de gaten in. Om 20.30 uur gaat het licht uit en moeten ze gaan slapen. Dit geldt voor elke leeftijd!

Momenteel word er voor hen een nieuw weeshuis gebouwd. Er is grote behoefte aan nieuwe bedden en dus echte matrassen. Misschien is dat een idee om te gaan realiseren.

Het lijkt hier wel heel normaal om te vragen of wij spullen en/of geld meegebracht hebben. Dit word ook door de kinderen zelf gevraagd.

Je bent hier al ontzettend vies na 5 minuten buiten zijn, we hebben regelmatig een regenbui dus veel modder.

Vandaag is onze eerste hele dag geweest in het weeshuis. We hebben ons zelf goed nuttig gemaakt, al zeg ik het zelf.

Om 7.00 uur zijn we gestart met het wassen van de kinderen. Dit gebeurt buiten met emmers water. Vervolgens schone kleren zoeken want structuur of iets opgeruimd houden kennen ze hier echt niet. Overal liggen kleren en schoenen.

Terwijl de kinderen ontbeten kregen wij ook ontbijt. Het eten is goed verzorgt!

Na het eten hebben we de ouderen kinderen naar de summerschool gebracht. Daar word lesgegeven door medevrijwilligers. We hebben een tijdje meegekeken.

Bij terugkomst hebben we met de jongere kinderen een educatief spelletje gedaan. De concentratie van die kinderen is van korte duur maar het idee was goed. We hebben het alfabet spelenderwijs geoefend.

Het is heftig hier en erg vermoeiend. Maar dat is logisch gezien we hier nog maar 1 dag zijn en zoveel indrukken opdoen.

Hopelijk hebben jullie een goede indruk gekregen! En tot snel weer! X

Helaas gaat foto's uploaden niet, gaat te traag. Ik probeer het de volgende keer weer opnieuw. Erg jammer!!

Het begin is gemaakt.

Hallo allemaal,

Ik weet niet waar ik moet beginnen, ik wil jullie al zoveel vertellen. Ik heb al zoveel indrukken opgedaan.

Ik ga maar bij het begin beginnen.

Na het afscheid nemen op het vliegveld ging ik, alleen, door de douana. Wat ontzettend spannend vond ik dit.

Direct in het vliegtuig had je al het gevoel in Ghana te zijn. Een vliegtuig vol met zwarte mensen. Ik heb een hele goede vlucht gehad.

Het was erg warm bij aankomst, in de avond is het nog steeds rond de 25 graden

Eindelijk aangekomen na 6 1/2 uur. Na 1 uur wachten heb ik dan eindelijk mijn bagage. Met een karretje vol met bagage kon ik op zoek gaan naar de persoon die mij zou ophalen.

In de aankomsthal stonden aan de rechterzijde alleen maar mensen met naambordjes te wachten op iemand. Ik zag geen bordje met mijn naam of met de oranisatie erop. Inmiddels stond ik met al mijn bagage al buiten. Een paniekgevoel kwam naar boven. Er is niemand om mij op te halen...

Een man schoot gelukkig te hulp en kon voor mij de organisatie gaan bellen. Toen ik naar links keek zag ik ineens een bordje hangen met de naam van de organisatie erop geschreven. Gelukkig!!

Met nog drie andere vrijwilligers werden wij naar het vrijwilligershuis gebracht.

We slapen op een kamer met vier hoogslapers. Mannen en vrouwen gescheiden. We hebben samen nog een drankje gedronken en toen we zijn we toch maar gaan proberen om wat te slapen. Dat valt niet mee na zo'n indrukwekkende en spannende dag.

De dag erna begon onze orientatie van 2 dagen. Ontbijt om 7.00 uur. Tijdens het ontbijt mijn ' buddy' ontmoet en de andere vrijwilligers.

De orientatie begon met het krijgen van les in de DO en DON'T en gebruiken in Ghana. Zo worden dikke vrouwen hier meer gewaardeerd dan dunne vrouwen. Dik zijn laat zien dat je geld hebt. Privacy hier is ook echt anders dan in Nederland. Je moet hier heel duidelijk laten weten wanneer je niet gestoord wil worden. Wanneer je dat niet doet zullen ze je vaak komen opzoeken.

In de middag zijn we naar de markt gegaan. De gewone autoweg is prima te doen, ook al rijden ze hier als gekken. Er zijn geen verkeersregels of snelheden om je aan te houden. Ook toeteren is naast waarschuwen een manier om te groeten, dus overal om je heen hoor je getoeter. Zodra je van de autoweg afkomt, kom je op een hobbelige zandweg. Ik heb nog nooit zulke kuilen in de weg gezien, ze proberen die wel te vermijden. Misschien kun je al een voorstelling maken hoe het voelt om dan achterin te zitten ;)

Toen we weer terug bij het huis waren begonnen de drum en dans lessen. Wat een flexibiliteit hebben die Ghanezen toch. Dit gaan wij nooit evenaren!

In de avond kregen we een dans en drum voorstelling te zien, deze was erg interactief. Ik dacht even de dans te ontspringen ;) Maar helaas. Nu mocht ik in mijn eentje gaan dansen voor de hele groep ( de andere waren al aan de beurt geweest in drietallen). Ach ja dan ga ik maar flink schudden met die billen!!

Het is bizar om te zien hoe de locale bevolking leeft, op straat. Alles gebeurt op straat. Ze verkopen etenswaren aan voorbij rijdende auto's, zijn een spelletje aan het doen of hangen gewoon wat rond. Geen 1 huis lijkt af te zijn en dan nog niet te spreken over alle troep die zichtbaar is.

Momenteel is het regenseizoen in Ghana. Temperatuur blijft het gehele jaar goed maar in het regenseizoen is het over het algemeen bewolkt. Dus ' zwart' terugkomen is er helaas niet bij ;)

Bij onze kamer in het vrijwilligershuis, hebben we een eigen badkamer. Met een douche, wat redelijk luxe is voor hier. Helaas zijn we er vrij laat achtergkomen dat we, alleen tussen 6.30 -8.00 + 18.30-20.00 uur, stromend water hebben. Daar buiten kun je alleen gebruik maken van een ton waar water in zit. Met behulp van een emmertje kun je daar water uitscheppen. Dit gebruik je om de wc door te spoelen en/of om jezelf te wassen. Bij dat water word Dettol toegevoegd om levend micro organisme te doden....

Ondertussen ook Tina, onze hostmum ontmoet. Onze big mamma! Wat een ontzettend lieve vrouw.

Het is hier ook heel normaal om Obini te roepen tegen Ghanezen. Dit betekent' zwarte' , ze zien dat hier als een compliment! In tegenstelling van Nederland zien ze dat hier dus niet als een scheldwoord. Tegen ' ons' roepen ze dan ook Obruni wat blanke betekent.

Morgen gaan we starten op het vrijwilligersproject. Hier hebben we naar toegeleeft. Momenteel leef ik nog een beetje in een roes, het is zo onwerkelijk en deze twee dagen waren zo vol gepland dat je erg geleeft word.

Ik heb zin om te starten met werken in het weeshuis.

Mijn internet tijd is bijna op, dus ik ga afronden. Ik mis jullie en ik hou jullie op de hoogte!

PS foto's volgen nog, ben mijn kabeltje vergeten!

Project informatie

Over 2 weken is het dan zover.

Dan vertrek ik voor een maand naar Ghana. Via de organisatie Travel Active zal ik mijn medewerking gaan verlenen aan het vrijwilligersproject: ' Tina's child care foundation'.

Dit is een kindertehuis waar ongeveer 27 kinderen tussen de 3 en 11 jaar verblijven.

Ik begin met twee oriëntatie dagen in Accra. Hier zal ik veel informatie gaan krijgen over het land en een citytour door Accra. Tevens word er 1 middag gevuld met drum en danslessen, op het strand!

Mijn werkdagen zullen beginnen om 7.00 uur tot ongeveer 16.00 uur.

Mijn taken zullen bestaan uit:

- helpen met koken voor de kinderen

- de jongere kinderen helpen met douchen en aankleden

- de schoonmaak van de kamers van de kinderen

- educatieve vorming

- huiswerkbegeleiding

- boodschappen

- vermaak in de vorm van spelletjes etc.

- het ondernemen van activiteiten met de kinderen.

Het weeshuis ligt vlakbij Agona Swedru en Winneba. Zie foto met de landkaart.