Afgelopen weekend zijn we naar cape coast geweest. Ons eerste weekendje weg. Even geen jengelende kinderen die vaak om 5 uur al wakker zijn of een kraaiende haan.

De heenreis was al een heel avontuur. Eerst met de trotro naar Swedru, vervolgens met een busje naar het centrum van Cape Coast en als laatst met de taxi naar Hans Cottage waar we verbleven. En Zodra je denkt dat het busje nu wel vol zal zitten moeten er toch nog extra mensen bij. We zaten met 7 personen op 4 stoeltjes. Na 2 uur rijden voelde ik nog vrij weinig in mijn rechter arm en been...... ;)

We begonnen in het busje eerst met een godsdienst. Er was geen stoel meer vrij, die goede man bleef staan en heeft ons een half uur lang vergezeld en geschreewd over het geloof. AMEN.

Het is voor de Ghanezen moeilijk te begrijpen dat iemand nergens in gelooft. Het is niet te missen dat het een religieus land is. Bussen, auto's en winkels staan vol opschriften die refereren aan God of de Bijbel. ' In God we trust', Halleluja, praise the lord'.

Homoseksualiteit is hier niet toegestaan en leidt tot gevangenisstraf.

Een busritje is hier zowiezo erg vermoeiend. Ze proberen namelijk elke kuil te vermijden, het busje gaat van de rechterhelft naar de linkerhelft en weer terug en ga zo maar door. Tijdens het wachten voor bv. een stoplicht word er nog even van alles gekocht door het raampje. Zeep, water of kauwgom.

Een APK keuring kennen ze hier niet. Auto's en busjes lijken een stuk ouder dan bij ons en het is bijzonder dat ze nog rijden en niet uit elkaar vallen. Je ziet regelmatig dat er tape gebruikt is om iets bij elkaar te houden.... Tevens zie je dat de meeste auto's en busjes niet meer ' compleet' zijn.

Het is jammer dat ik mijn oude gehoorapparaten niet meegenomen heb, volgens mij kunnen ze die hier prima gebruiken ;) Er word flink aan de volumeknop gedraaid in de taxi's en de trotros...

We beginnen steeds meer naar ' hier' te ruiken. Zou dat aan het water of het eten liggen......... Er hangt hier altijd een bepaalde vreemde geur.. Moeilijk te omschrijven.

De electriciteit valt hier regelmatig uit. Daar zit je dan met 31 kinderen in het donker ;) Douchen met een zaklampje gaat al bijna routinematig....

Ik blijf de steden hier zeer bijzonder vinden. Wat een drukte en het is 1 en al bedrijvigheid. Smalle steegjes met golfplaat overdekte loodsen van hooguit 3 bij 3 meter. Het krioelt er van de mensen die de meest bijzondere dingen op hun hoofd dragen. Je kunt er echt van alles kopen; kleding, toiletartikelen, slippers, waterkokers etc.

Je kunt hier erg veel stof kopen waar je ter plekke een rok, shirt of tas van laat maken bij 1 van de vakkundige kleermakers ( althans dat hoop ik, komende donderdag ga ik mijn tas ophalen..) Er zijn veel diverse stoffen te koop met diverse dessins en in vele kleuren.

We hebben vorige week voor de kinderen een voetbal gekocht omdat ze daar al vaak om gevraagd hebben. Eigenlijk gaat dat tegen mijn principes in maar toch maar een voetbal meegenomen voor ze. Ze hadden toch liever een lederen bal en deze was van plastic.......

Ik kan hier niet aan wennen en vind het erg moeilijk dat de kinderen zo ' verwend' reageren. Ze kunnen de cadeautjes duidelijk niet op waarde schattten.

Mede hierdoor sta ik niet geheel meer achter dit project. Ik begin te twijfelen wat de meerwaarde van onze aanwezigheid is. Dit vanwege het opvoedkundig aspect. De kinderen moeten steeds wennen aan andere vrijwilligers. Een stabiele factor in opvoeding is er niet. Ze kennen hierdoor geen discipline en respect voor spullen zoals speelgoed.

Het steeds opnieuw inzetten van vrijwilligers houdt dit alleen maar in stand en ik merk dat het juist een negatieve invloed heeft op de kinderen en hun opvoeding.

Onze grootste meerwaarde is in mijn ogen het financiele aspect; de wekelijkse bijdrage aan het weeshuis en gedoneerd geld.

Vorige week waren er drie meisjes ziek en zijn we naar het ziekenhuis geweest. Twee meisjes zouden cholera hebben en 1 meisje een oorontsteking. Er werden alleen maar vragen gesteld. Geen lichamelijk onderzoek of andere onderzoek. Ik ben geen arts maar een snel gestelde diagnose???

Voordat we naar het ziekenhuis konden gaan, moesten de meisjes eerst volledig opnieuw gewassen worden en ze kregen hele mooie en schone kleren aan. De meisjes hebben er nog nooit zo mooi en verzorgt uit gezien.

Drie uur later konden we het ziekenhuis weer verlaten om medicijnen bij de apotheek op te halen. De ' moeder' liet ons de medicijnen betalen....... Pardon? Zijn we nu echt een lopende portomonnee??

We hebben ondertussen ook nog gesproken met de timmerman en we kunnen 33 bedden laten maken van het gedoneerde bedrag. Dat zijn 11 hoogslapers ( triple)

Gelukkig zijn er in het nieuwe weeshuis slaapkamers en aparte douche ruimtes zodat er meer privacy is. ( Momenteel douchen de ouderen kinderen met hun ondergoed aan)

Ik voel me veilig hier, iedereen is erg behulpzaam. Er word wel regelmatig hard gelachen nadat je iets gevraagd hebt. Ze brabbelen vervolgens wat in eigen taal....

Betekent Obibini eigenlijk wel ' zwarte'....... ;)

Ondertussen hebben we kunnen regelen dat de kinderen 4 x 2 uur drum en danslessen krijgen. Ze vinden dit fantastisch. Dit is echt de eerste keer dat we zien dat ze 2 uur geconcentreerd kunnen zijn. Win-Win situatie ;)

Met de grotere kinderen het spel Twister gespeeld. Fantastisch vonden ze dat! Laure, Charlotte en ik hebben ook nog een potje gedaan. De kinderen hebben er hartelijk om gelachen.....

Onze eerste avond in Cape Coast was erg geslaagd. Een heerlijk pizza op, aan de rand van het strand. Met mijn eerste alcoholische drankje. genieten ;)

We waren met drie andere vrijwilligers. Nog even een poging gedaan om net zo flexibel te dansen als de Ghanezen. Tevergeefs! Het effect: ' gesandwiched' worden door mannen. Niet het bedoelde resultaat ;)

Het niveau van de kinderen in dezelfde leeftijd categorie is heel verschillend. De ouderen kinderen gaan momenteel naar summerschool. Ondanks dat is het niveau ook bij de ouderen kinderen erg verschillend.

Ik hoop zo ontzettend dat al deze kinderen een mogelijkheid krijgen om naar school te gaan en een opleiding te kunnen volgen.

Ik ben bang dat deze kinderen al een bepaalde stempel krijgen/met zich meedragen doordat ze weeskinderen zijn en door het gebrek aan opvoeding.

Het is zeer moeilijk om de kinderen bezig te houden. Ze zijn gewend om de hele dag maar hun gang te gaan en ' niets' te doen. Zeer vermoeiend en frustrerend. Er zijn niet veel activiteiten die wij in het weeshuis kunnen doen. Het is voornamelijk helpen met de kinderen wassen, afwassen en kleding wassen. En daarnaast dus de kinderen vermaken ( wat dus een onmogelijke opdracht is)

Ondanks alles wat ik geschreven heb zie ik deze reis als een leer en een positieve ervaring! Ik zie op deze manier wel heel goed hoe het leven hier is. En ik weet meteen wat heimwee betekent! ;)